چرا نهنگ ها کمتر به سرطان مبتلا می شوند - قالب وبلاگ ها

به گزارش قالب وبلاگ ها، نهنگ ها نرخ پایینی در ابتلا به سرطان دارند، اما این بیماری یکی از علل اصلی مرگ در میان سگ ها و گربه ها است. روباه ها و پلنگ ها آسیب پذیر هستند در حالی که گوسفند ها و بز های کوهی نیستند. خفاش ها نیز به خوبی در برابر این بیماری ایمن هستند، اما درمورد موش ها اینگونه نیست.

یافتن اینکه چرا برخی حیوانات نسبت به برخی دیگر در برابر سرطان آسیب پذیرتر هستند، می تواند به محافظت بهتر از انسان ها در برابر این بیماری منجر گردد.

به نقل از تارنمای نشریه گاردین، دانشمندان این روز ها تمرکز خود را به یکی از دشوارترین اسرار پزشکی معطوف نموده اند، اینکه چرا برخی از گونه های جانوری به سرطان مبتلا نمی شوند، در حالی که برخی گونه های دیگر به دلیل ابتلا به این بیماری عمرشان کوتاه می گردد.

نهنگ ها نرخ پایینی در ابتلا به سرطان دارند، اما این بیماری یکی از علل اصلی مرگ در میان سگ ها و گربه ها است. روباه ها و پلنگ ها آسیب پذیر هستند در حالی که گوسفند ها و بز های کوهی نیستند. خفاش ها نیز به خوبی در برابر این بیماری ایمن هستند، اما درمورد موش ها اینگونه نیست.

در میان انسان ها نیز سرطان یکی از علل اصلی مرگ و میر است که هر سال در حدود 10 میلیون نفر را به کام مرگ می کشد.

بعلاوه مساله عجیب دیگر این است که مخلوقات با جثه بزرگ مانند نهنگ ها و فیل ها بیشتر در برابر سرطان مصون هستند و حال آنکه به نظر می رسد به دلیل داشتن شمار بسیار زیادی از سلول ها در بدنشان باید به طور خاص در معرض خطر سرطان باشند؛ سلول هایی که هر کدامشان می توانند آغازگر یک تومور باشند.

این به معما یا پارادوکس پتو (Peto) مشهور شده است، زیرا اولین بار ریچارد پتو محقق انگلیسی آن را بیان کرد و این موضوع درحال حاضر در کانون تمرکز تحقیقات در موسسه ولکام سانگر در کمبریج انگلیس است که به همراه محققانی از شماری از مراکز دیگر در این خصوص مشغول پژوهش علمی هستند.

الکس کاگان سرپرست این پروژه گفت: بیماری سرطان زمانی روی می دهد که یک سلول در بدن با یک رشته جهش ها در دی ان ای آن آغاز به تقسیم سلولی کنترل نشده می نماید و دفاع بدن پیروز به توقف رشد آن نمی گردد.

وی اضافه نمود: هر چه حیوانی تعداد سلول های بیشتری داشته باشد به این معنی است که ریسک سرطانی شدن سلول ها بیشتر است. به سلول ها به چشم بلیت های بخت آزمایی نگاه کنید؛ هر چه تعداد بلیت ها بیشتر باشد احتمال برنده شدن بیشتر است، بنابراین اگر تعداد سلول های موجود هزار برابر بیشتر از انسان باشد به این معنا است که خطر ابتلای آن به سرطان باید هزار برابر باشد.

براساس این دیدگاه برخی گونه های نهنگ ها هستند که نباید قادر باشند بدون ابتلا به سرطان به سن یک سالگی برسند، زیرا تعداد سلول های آن ها بسیار زیاد و در حد چندین کوادریلیون است، در مقایسه با انسان ها که سلول هایش در حد چند تریلیون است، یعنی در مقیاس هزار کمتر از سلول های نهنگ است، اما مشاهدات این را نشان نمی دهد.

نهنگ های سرگُنده (Bowhead) به طور میانگین 100 تا 200 سال عمر می نمایند، در حالی که میانگین سن فیل ها در حدود 70 سال است. این حیوانات در مقایسه با انسان ها هزاران بار سلول های بیشتری دارند که هر کدام می تواند سرآغاز یک جهش سرطان زا باشد.

تیم تحقیقاتی موسسه سانگر در انگلیس به منظور فهم این امر متناقض (پارادوکس)، گروهی از حیوانات را مورد مطالعه قرار دادند که بنا برعلل طبیعی در باغ وحش لندن مرده بودند. این حیوانات شامل شیر، ببر، زرافه و چند حیوان دیگر می شدند.

این دانشمندان سپس سلول های موسوم به سلول های غده روده ای (intestinal crypt) را از هر کدام از حیوانات تلف شده جداسازی نموده و ژنوم های آن ها را آنالیز کردند.

کاگان سرپرست این پروژه گفت: از این سلول ها برای شمارش تعداد جهش های سلولی هر کدام از حیوانات در هر سال استفاده کردند.

وی اضافه نمود: نتیجه این کار بسیار جالب و حاکی از این بود که تعداد جهش های هر کدام از حیوانات در هر سال با هم تفاوت زیادی داشته است. گونه هایی از حیوانات که عمر بیشتری دارند، جهش های سلولی آهسته تری داشته در حالی که حیوانات با عمر کوتاه جهش سلولی سریع تری داشتند.

این محقق ادامه داد: برای مثال، در انسان ها هر سال در حدود 47 جهش سلولی انجام می گردد در حالی که این رقم در موش ها در حدود 800 است. موش ها به طور میانگین چهار سال عمر می نمایند در حالی که میانگین عمر انسان ها در حدود 83 سال است.

اینکه جهش دی ان ای در حیوانات با عمر طولانی دقیقا چگونه آهسته می گردد معین نیست ضمن اینکه ارتباط بین نرخ جهش ها و طول عمر تنها برای حیواناتی که طول عمر کم تا میانه دارند، معین شده است. مرحله اول تحقیقات موسسه سانگر صرفا درباره پستانداران صورت گرفته است، اما آن ها اکنون قصد دارند این تحقیقات را درباره گیاهان، حشرات و خزندگان نیز انجام دهند.

کاگان بعلاوه گفت: حشرات اجتماعی مانند مورچه ها به طور خاص جالب هستند، مورچه های کارگر و ملکه آن ها ژنوم یکسانی دارند، اما ملکه 30 سال عمر می نماید در حالی که مورچه های کارگر یک یا 2 سال عمر دارند. این نشان می دهد که ملکه ممکن است اصلاح دی ان ای بهتری را فعال سازی کند هر چند ممکن است توضیحات دیگری برای این مساله وجود داشته باشد.

وی اعلام نمود: تحقیقات آن ها نشان می دهد موش ها که آزمایش های مربوط به سرطان استفاده می شوند به هشت دلیل طول عمر کوتاه آن ها ممکن است برترین مدل برای تحقیقات نباشند. اکنون ما می توانیم درباره استفاده از گونه هایی با عمر طولانی تر (در این آزمایش ها) فکر کنیم که ارتباط بیشتری با مساله دارند و می توانند برای فهم مقاومت در برابر سرطان مفیدتر باشند.

اما نکته مهم در این زمینه این است که یافتن رابطه بین نرخ جهش های دی ان ای، تومور ها و سرعت پیر شدن، زمینه های تازه ای برای شناخت این فرآیند ها ایجاد می نماید و می تواند به غربالگری بهتر برای پیشگیری و درمان سرطان منجر گردد و که این امر شاید بتواند بدترین تاثیرات پیر شدن را تعدیل کند.

منبع: ایرنا