نمک صورتی هیمالیا؛ سفری جالب به معدن بزرگ نمک که از هیمالیا خیلی فاصله دارد! - قالب وبلاگ ها

به گزارش قالب وبلاگ ها، در مواجهه با واژه هیمالیا، احتمالا تصویری از قله های پوشیده از برف کوه اورست و شهر های کوهستانی در هند و تبت در فکر بیشتر مردم نقش می بندد.

به گزارش عصر ایران، نمک صورتی که به طور معمول به نام نمک هیمالیا و نمک صورتی هیمالیا شناخته می گردد، طی سال های اخیر از محبوبیت زیادی بین مردم دنیا برخوردار شده است. اما برخلاف نام خود، این نوع نمک بیشتر از معدنی که از قله های نمادین هیمالیا بسیار فاصله دارد، استخراج می گردد.

نمک صورتی؛ محصولی که از دل کوه های پاکستان استخراج می گردد

نمک صورتی که برای نخستین بار در سال های 1200 استخراج شد، در واقع از اعماق رشته کوه کهیوره (Khewra) در پاکستان استخراج می گردد که نزدیک به 322 کیلومتر از هیمالیا فاصله دارد. معدن نمک کهیوره دومین معدن نمک بزرگ در دنیا محسوب می گردد.

از نمک صورتی برای فراوری هر چیزی، از نمک آشپزخانه تا لامپ های تزئینی و حتی به عنوان درمانی ترمیمی در اسپا های سراسر دنیا استفاده می گردد.

ذخایر نمک صورتی که بیش از 250 میلیون سال پیش شکل گرفته اند از نظر ترکیب اولیه مانند هر نمک دریایی دیگری هستند. پس چرا رنگ آن صورتی است؟

به گفته جاوید احمد بهاتی، بنیانگذار و مدیرعامل شرکت نمک اتفاق (Ittefaq Salt) مستقر در شهر لاهور، پاکستان، رنگ صورتی نمک هیمالیا از محتوای زیاد اکسید آهن آن سرچشمه می گیرد. این نوع نمک بعلاوه سرشار از کلسیم، منیزیم، پتاسیم، مس و آهن است.

اکسید آهن (Fe2O3) نتیجه یک واکنش شیمیایی بین آهن و اکسیژن است که اکسیداسیون نامیده می گردد. این همان فرآیندی است که موجب ایجاد زنگ زدگی فلز می گردد و در رنگ صورتی نمک هیمالیا نیز نقش دارد.

به گفته بهاتی، معادن نمک صورتی در منطقه کهیوره در دوران اسکندر مقدونی و هنگامی که وی لیسیدن نمک روی زمین به وسیله اسب خود را شاهد بود، کشف شدند.

سالانه بیش از 400 هزار تن نمک صورتی از معادن کهیوره استخراج می گردد که کمی بیشتر از وزن کل ساختمان امپایر استیت در شهر نیویورک، آمریکا است.

معدن نمک کهیوره از شبکه ای از تقریبا 40 کیلومتر تونل در 17 سطح تشکیل شده و مجموعه ای بزرگ و گسترده است. این معدن حتی دارای یک مسجد و اداره پست مخصوص به خود است.

معدنچیان برای نخستین بار تونل اصلی سطح زمین را در سال 1872 و طی حکمرانی بریتانیا حفر کردند. از این تونل، معدن بیش از 732 متر به سمت درون کوهستان توسعه یافته است، جایی که روزانه صد ها کارگر در آن کار می نمایند.

با استفاده از مته، تبر و باروت، این کارگران در ساعاتی طولانی مشغول به کار هستند و تکه های بزرگ از ذخایر نمک را به سطح می آورند. این تکه های نمک صورتی با کامیون و تریلر های تراکتوری به سمت کارخانه حمل می شوند.

سنگ های نمک در کارخانه بر اساس میزان دسته بندی می شوند و پس از آن برای فراوری محصولات مختلف از نمک آشپزخانه تا چراغ های رومیزی به کار گرفته می شوند.

نمک صورتی هیمالیا در برابر نمک معمولی آشپزخانه

از آنجایی که نمک صورتی هیمالیا کمتر از نمک آشپزخانه معمولی فرآوری شده است، ادعا می گردد که به واسطه محتوای مواد معدنی خود سالم تر است. در شرایطی که مطالعات در این زمینه محدود هستند، یک مطالعه در سال 2010 که در نشریه Journal of Sensory Studies منتشر شد، نشان داد که نمک صورتی هیمالیا حاوی کلسیم، پتاسیم، منیزیم و آهن بیشتری نسبت به نمک آشپزخانه معمولی است، اما اختلاف در این زمینه اندک است.

به گفته وب سایت هلث لاین، این مواد معدنی در چنان مقادیر کمی در نمک صورتی هیمالیا وجود دارند که به عنوان نمونه برای تامین میزان توصیه شده روزانه پتاسیم باید 1.7 کیلوگرم نمک صورتی مصرف گردد.

یک جاذبه گردشگری متفاوت

در طول سال ها، معادن نمک کهیوره به چیزی بیش از یک منبع بزرگ نمک رنگارنگ مورد علاقه مردم دنیا تبدیل شده است. آن ها یک جاذبه گردشگری قابل توجه نیز هستند.

تنها 50 درصد از نمک را می توان از معدن خارج کرد تا از ریزش تونل ها روی هم پیشگیری گردد. از این رو، سنگ های نمک به جامانده برای ایجاد یک سامانه پشتیبانی تراشیده شده و روی هم قرار می گیرند. در طول قرن ها، این امر به ارائه طراحی های خلاقانه به وسیله معدنچی ها منتج شده است. یک مسجد، یک پل و یک دفتر پست که همگی کاربردی هستند و با یاری برق روشن می شوند در معادن کهیوره وجود دارند.