فردین 2 بار مانع خودکشی تختی شد! ، 3 کشتی گیر که همه عمر باهم ماندند - قالب وبلاگ ها

به گزارش قالب وبلاگ ها، خبرنگاران:در فرهنگ ما ایرانی ها رفاقت جایگاهی ویژه دارد . زن و مرد و پیر و جوان و دارا و ندار هم نمی شناسد. همه تجربه اش نموده اند و در هر موقعیت اقتصادی و اجتماعی آدمها رفیق دارند .

غلامرضا تختی در روز 5 شهریور 1309 در خانواده ای میانه در محلهٔ خانی آباد در تهران متولد شد. رجب خان (پدر غلامرضا تختی) غیر از وی دو پسر و دو دختر دیگر نیز داشت که همهٔ آنها از غلامرضا تختی بزرگ تر بودند. حاج قلی، پدر بزرگ غلامرضا تختی، فروشندهٔ خواربار و بنشن بود.نخستین واقعه ای که در کودکی غلامرضا تختی روی داد و ضربه ای بزرگ و فراموش نشدنی بر روح او وارد کرد، آن بود که مرحوم پدرش برای تأمین معاش خانواده ناچارشد خانهٔ مسکونی خود را گرو بگذارد. شادروان غلامرضا تختی به لحاظ مسائل خانوادگی فقط 9 سال در دبستان و دبیرستان منوچهری خانی آباد درس خواند شادروان تختی در مصاحبه ای با اشاره به فقر و مشقت زمان نوجوانی اش می گوید با آن که علاقه فراوانی به ورزش داشتم، مجبور بودم که در جستجوی کاری برآیم. زندگی ، نان و آب ، لازم داشت. برای مدتی به خوزستان رفتم و در ازای روزی هفت یا هشت تومان، کار کردم. دنیا در حال جنگ(جنگ دنیای دوم) بود، زندگی به سختی می گذشت.

امروزه در عرضه سینما ، موسیقی و تلویزیون که خاستگاه اغلب سلبریتی های محبوب مردم است ، رفاقت های زیادی به صورت دو یا سه نفره وجود دارد که به آنها دوقلو یا مثلث و مربع می گویند و در گذشته با اصطلاح رفقای گرمابه و گلستان از آن ها یاد می شد . مثال ها آنقدر زیادند که واقعاً نیازی به تکرار شان نیست و هوادار هر کدام که باشید حتماً ده ها نمونه در فکر سراغ دارید. اصلا قصه همین رفاقت ها و سرنوشتشان دستمایه بسیاری سوژه هاست اما شاید خیلی ها ندانند که ریشه رفاقت بین آدم های مشهور از کجا آمده است ...

رویای بزرگ سه جوان جنوب شهری

نسل امروز نمی داند که اولین بار کدام رفقا بودند که وقتی به معروفیت رسیدند، رفاقتشان باعث تعریفی برای یک رفتار اجتماعی شد.

آنها سه جوان بودند ؛ از محله های پایین شهر . پسر بچه هایی که در سالهای پس از اشغال ایران به وسیله قوای متفقین در شهریور 20 در میان فقر ، قحطی ، نداری و بیماری رشد کردند و سخت ترین حوادث روزگار را به چشم دیدند تا بزرگ شدند.

آنها از همان نوجوانی با هم عهد اخوت بستند و تا آخرین نفس زندگی و لحظه مرگ به این عهد خود وفادار ماندند .

هر سه با هم کشتی را آغاز کردند ، به تیم ملی رسیدند ، از سکوهای افتخار بالا رفتند ، مشهور و محبوب شدند ، اما لحظه ای از هم جدا نشدند .

اصلاً آنقدر این سه نفر همواره همه جا با هم بودند که مفهوم رفاقت برای سایر اقشار جامعه تعریف شد. هرکس وقتی می خواست از یک احساس زلال بگوید کافی بود نام این مثلث را به زبان بیاورد ، همه می فهمیدند منظور چیست !

فردین تصویر تختی

محمد علی فردین بعد از مدال نقره دنیا در 1954 کشتی را در اوج کنار گذاشت ، در حالی که هنوز 24 ساله بود و می توانست لااقل یک دهه دیگر مدال بگیرد. فقط تعداد معدودی از نزدیکان او می دانستند چرا چنین تصمیم گرفت...

محمد علی فردین وقتی از روی سکوی دنیای با مدال نقره پایین آمد و چشمان اشکبار غلامرضا تختی - رفیق دیرینه اش - را دید ، همان جا تصمیم گرفت دیگر شاهد چنین لحظه ای نباشد و نخواهد ببیند که دوستش به خاطر یک شکست اشک می ریزد.

فردین از کشتی رفت و اسطوره سینما شد ، آن قدر بزرگ که نیازی به تکرار جزئیات نیست اما کاراکتری که فردین به عنوان یک جوانمرد روی پرده سینما نشان می داد در واقع تصویری از زندگی واقعی خودش بود ! روحی مشترک در سه رفیق ...

شکارچی رفیق باز ، سنگین وزن دل گنده

تختی و فردین - که در بزرگی نامشان بدیلی در ایران زمین ندارند - یک رفیق مشترک داشتند ؛ حسین نوری سنگین وزن تیم ملی کشتی که بر خلاف دو دوست صمیمی اش مدال دنیای نگرفت و به میزان این دو سرشناس بین عموم نشد اما حلقه اتصال همه ، همو بود !

جوانی خوش قد و بالا و رعنا ، عاشق شکار و مشتی. از آنها که در اصطلاح عامیانه بهشان خوش سفر می گویند. دنبال بهانه بود تا رفقا را دور هم جمع کند و به دل کوه و بیابان بزنند ، شکار نمایند و بساط خوشگذرانی پهن نمایند !

رفاقت این سه آن قدر نزدیک شد که حسین نوری با خواهر محمد علی فردین ازدواج کرد . فرزند او سام که اکنون از بازیگران سینما و تلویزیون ماست ، در اولین برخورد به یاد همه می آورد که این چشم و ابروی حلال زاده ای است که به داییش رفته !